Zdzisław Pawłowski urodził się 30 czerwca 1935 roku we Lwowie. Szkołę podstawową (1948) i liceum ogólnokształcące (1952) ukończył w Białej Podlaskiej. Dyplom magistra inżyniera łączności uzyskał w 1960 roku na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. Od 1957 roku jest zatrudniony jako nauczyciel akademicki, obecnie w Instytucie Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej w 1964 roku za rozprawę Analiza zdolności rozdzielczej impulsowych komór jonizacyjnych z siatką w zastosowaniu do spektrometrii promieniowania alfa, a stopień doktora habilitowanego w 1987 roku na tym samym Wydziale za pracę Modele zjawisk w spektrometrycznych gazowych detektorach promieniowania jądrowego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1990 roku, tytuł profesora zwyczajnego – w 1996 roku. W 1967 roku odbył staż naukowy w instytucie Centro Informationi Studi di Esperienze (CISE) w Mediolanie. W latach 1975-1995 uczestniczył w pracach naukowych Instytutu Badań Jądrowych w Dubnej. W latach 1985-1995 był członkiem międzynarodowego zespołu w Uniwersytecie w Uppsali (Szwecja) przygotowującego unikalny eksperyment do badań rzadkich rozpadów mezonów PI0. W latach 1960-1990 zainteresowania badawcze Zdzisława Pawłowskiego koncentrowały się na problematyce detekcji i spektrometrii promieniowań jądrowych, a od 1990 roku na bioinżynierii. W Politechnice Warszawskiej kierował pracami związanymi z: projektowaniem i konstrukcją komór impulsowych do spektrometrii promieniowania alfa i badań reakcji jądrowych z neutronami, badaniami fluktuacji jonizacji i lawinowego powielania ładunku w ośrodkach gazowych stosowanych do wypełniania detektorów promieniowań jądrowych, opracowaniem metod i systemów do pomiarów małych aktywności znaczników promieniotwórczych, udoskonalaniem konstrukcji i technologii gazowych i półprzewodnikowych detektorów promieniowania, opracowaniem metod detekcji i detektorów do badań efektu Mössbauera, budową systemów pomiarowych do spektrometrii elektronów Augera oraz spektrometrów wzbudzonej fluorescencji rentgenowskiej do badań składu tkanek biologicznych, metodami i aparaturą do badań gęstości tkanek kostnych w diagnozowaniu osteoporozy, badaniami własności i optymalizacją luminescencyjnych sensorów obrazów radiograficznych. Podczas stażu naukowego w mediolańskim CISE uczestniczył w badaniach wpływu zderzeń jądrowych na energetyczne zdolności rozdzielcze detektorów półprzewodnikowych. W Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej brał udział w opracowaniu systemu do akwizycji danych i sterowania spektrometrem strimerowym. W Uniwersytecie w Uppsali projektował system komór dryfowych do aparatury do badań rzadkich rozpadów zainstalowanej na akceleratorze „CELSIUS”. Jest autorem bądź współautorem kilkudziesięciu prac naukowych publikowanych m.in. w: „Nuclear Instruments and Methods in Physics Research”, “Nuclear Physics”, „Physics Letters”, „Physics Scripta”, IEEE Transactions on Nuclear Science” i Biocybernetics and Biomedical Engineering”, autorem lub współautorem 4 monografii dotyczących detekcji promieniowań jądrowych, promotorem 11 zakończonych prac doktorskich, twórcą bądź współtwórcą 14 opatentowanych metod lub urządzeń pomiarowych. Za osiągnięcia w pracy naukowej uzyskał trzykrotnie Nagrody Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Atomowej, czterokrotnie nagrody Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Nagrody Ministra Edukacji Narodowej. Na Politechnice Warszawskiej prowadził wiele wykładów m.in. z: „Detekcji i spektrometrii promieniowań jądrowych”, „Radiologii”, „Elektronicznej aparatury jądrowej”, „Detekcji sygnałów jądrowych i medycznych”, „Analizy danych pomiarowych w medycynie”. Został wyróżniony „Złotą kredą” (rok akademicki 1979/80) – nagrodą przyznawaną przez studentów najlepszym dydaktykom Wydziału. Wygłosił dwa wykłady inaugurujące rok akademicki – na Wydziale Elektroniki (rok akademicki 1987/88) i na Uczelni (rok akademicki 1991/92). Kierował dwoma międzynarodowymi programami Tempus. Był członkiem Senackiej Komisji ds. Badań Naukowych (1990-1993), Rektorskiej Komisji ds. Rozwoju Sieci Bibliotecznych (1973-1976), Międzywydziałowego Studium Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej (1987-1990) oraz przewodniczącym Komisji Rady Wydziału ds. Badań Naukowych (1990), przewodniczącym Dziekańskiej Komisji ds. Finansowych (1990-2002). W latach 1972-1983 był zastępcą ds. naukowych dyrektora Instytutu Radioelektroniki, a w 1972 roku pełnił obowiązki dyrektora Instytutu Radioelektroniki. W latach 1987 – 2003 był kierownikiem Zakładu Elektroniki Jądrowej i Medycznej w Instytucie Radioelektroniki. Był członkiem komisji ekspertów Pełnomocnika Rządu ds. Wykorzystania Energii Atomowej, oraz Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Zdrowia. Jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Problemów Jądrowych (od 1998 roku), Komitetu Fizyki Medycznej i Radiobiologii Polskiej Akademii Nauk (od 1998 roku), Warszawskiego Towarzystwa Naukowego (od 1996 roku), The European Network of Medical Physics Engineering (od 1995 roku) oraz Towarzystwa Fizyki Medycznej. Jest żonaty; ma jedno dziecko.
