dog
Aleksander Mac urodził się 21 lipca 1932 roku w Zagórzu, pow. Przeworsk. W 1948 roku rozpoczął naukę w liceum pedagogicznym. W 1949 roku wstąpił do wojska jako ochotnik. Maturę uzyskał w 1952 roku, w czasie pełnienia służby wojskowej. W 1954 roku wyjechał na studia do Związku Radzieckiego. Studiował na Wydziale Radiotechniki Moskiewskiego Instytutu Energetycznego. Po ukończeniu studiów w 1960 roku rozpoczął staż naukowy w tym Instytucie. Do 1963 roku zajmował się urządzeniami radiolokacyjnymi, a następnie zagadnieniami z zakresu telewizji specjalnej, a zwłaszcza — badaniami i konstrukcją aparatury kontrolno-pomiarowej. Między innymi opracował i wykonał precyzyjny oscyloskop do pomiaru i badań sygnału telewizyjnego. Następnie opracowywał teoretyczne podstawy częstotliwościowej metody pomiaru nieliniowości odchylania w kamerach telewizyjnych. Na podstawie tej metody skonstruował i wykonał prototypy przyrządu do pomiaru nieliniowości odchylenia w kamerach telewizyjnych, który został nagrodzony medalem na Wystawie Osiągnięć Narodowych ZSRR w 1964 roku, oraz przyrządu do pomiaru nieliniowości odchylania w odbiornikach telewizyjnych. W 1966 roku obronił pracę doktorską Badanie częstotliwościowej metody pomiaru nieliniowości układów odchylania w kamerach telewizyjnych. W tym samym roku rozpoczął pracę na Politechnice Warszawskiej, w dawnej Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych, na stanowisku starszego konstruktora, od 1968 roku był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Radioelektroniki, a od 1971 roku — na stanowisku docenta. W tym okresie jego działalność naukowa koncentrowała się m.in. wokół zagadnień związanych z badaniem zniekształceń intermodulacyjnych przy wielokrotnej transmisji sygnałów wizyjnych. Był współautorem opracowania przetwornika a/c układu sterującego i kompresora sygnału mowy, a także unikatowej aparatury do odbioru, pomiaru i rejestracji sygnałów sztucznych satelitów Ziemi. Zajmował się również analizą przesyłania sygnałów wizyjnych drogą kablową na duże odległości, w wyniku której został opracowany prototyp układów korekcyjnych dla Warszawskich Zakładów Telewizyjnych oraz opracował oryginalny system instalacji telewizji użytkowej na potrzeby techniki audiowizualnej na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej. Prowadził również badania układów radiokomunikacyjnych w paśmie fal decymetrowych i centymetrowych na potrzeby służby specjalnej.
W latach 1982–1988 pełnił funkcję kierownika Zakładu Telewizji Instytutu Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej. Jednocześnie współpracował z przemysłem telewizyjnym, zajmując się korekcją długiego kabla współosiowego przy przesyłaniu sygnałów telewizyjnych.
Prowadził zajęcia dydaktyczne z zakresu techniki odbioru, systemów radiotechnicznych, radiokomunikacji, techniki mikrofalowej i telewizji. Kierował 21 pracami dyplomowymi.
Był autorem wielu publikacji w materiałach konferencyjnych wydawanych w języku rosyjskim i niemieckim oraz w czasopismach naukowo-technicznych. Jego opublikowany dorobek naukowy obejmuje 18 pozycji, w tym 16 własnych. Wiele prac zostało wydanych przez Oficynę Wydawniczą Politechniki Warszawskiej, m.in.: A. Fiok, M. Rusin, A. Mac, A. Słowikowski, S. Poniatowski, Aparatura do odbioru pomiaru i rejestracji sygnałów sztucznych satelitów Ziemi, „Prace Naukowe Politechniki Warszawskiej – Elektryka” (1971); A. Mac, Zespół antenowy do odbioru sygnałów sztucznych satelitów Ziemi, „Prace Naukowe Politechniki Warszawskiej – Elektryka” (1971); A. Mac, Wzmacniacze antenowe oraz głowice wejściowe aparatury do odbioru sygnałów sztucznych satelitów Ziemi, „Prace Naukowe Politechniki Warszawskiej – Elektryka” (1971) oraz skrypty: Telewizja użytkowa; Automatyczna regulacja częstotliwości i automatyczna regulacja wzmocnienia w odbiornikach telewizyjnych; Tranzystorowa głowica wejściowa dla I i III zakresu telewizyjnego oraz Tor pośredniej częstotliwości wizji, detektor i wzmacniacz wizji tranzystorowego odbiornika telewizyjnego.
W latach 1966–1967 pełnił funkcję grupowego partyjnego pracowników Instytutu. W 1967 roku został wybrany do Egzekutywy Oddziałowej Organizacji Partyjnej Wydziału Elektroniki. Pełnił funkcję II sekretarza, a później I sekretarza. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Rektora Politechniki Warszawskiej (1967 i 1969). W 1970 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za całokształt pracy naukowej, dydaktyczno-wychowawczej i społecznej.
Zmarł w dniu 4 lipca 1988 roku.