Historia

Początki studiów technicznych dla medycyny na PW

Potrzeba kształcenia inżynierów dla potrzeb medycyny oczywista dla ludzi odbudowujących po wojnie służbę zdrowia w Polsce, zaowocowała już w pierwszych powojennych latach dotacją Ministerstwa Zdrowia na odbudowę wypalonego w czasie wojny Gmachu Fizyki na terenie Politechniki Warszawskiej. Następnym krokiem było powołanie na Wydziale Elektrycznym PW Oddziału Fizyki Technicznej ze specjalnością “Elektrotechnika Medyczna”, zwanej popularnie sekcją “Elektromedycyny”. Usiłowaliśmy dotrzeć do dokumentów źródłowych w tej sprawie na Wydziale Elektrycznym – niestety jest ich brak.

Wg opracowania doc. St.Nowosielskiego z 1976r sekcja została formalnie powołana w roku akademickim 1947/48. Jednak żyć zaczęła wcześniej, bo już w roku ak. 46/47 w indeksie pierwszego absolwenta tej specjalności, kol. Antoniego Wasilewskiego, figurują takie przedmioty: “Radiologia Ogólna”, “Elektronika” (rozumiana jako “Fizyka Elektronowa”), “Krystalografia”. Koncepcja szkolenia musiała wobec tego zostać opracowana w 1946r. Tak wiec 50 lat minęło! {Merytoryczni twórcy pierwszych programów studiów to profesor Cezary Pawłowski – fizyk radiolog z PW i profesor Witold Zawadowski – lekarz radiolog z AM.} Kierownikiem Sekcji Elektromedycyny i jej głównym organizatorem był prof. Cezary Pawłowski, znany naukowiec, fizyk o wielkim autorytecie, jako uczeń Marii Skłodowskiej-Curie. On też, razem z prof. Witoldem Zawadowskim, radiologiem z Akademii Medycznej, był twórcą pierwszych programów studiów. Dla organizacji tej specjalności zrezygnował z funkcji Rektora AM w Łodzi.

Nazwiska pierwszych wykładowców to:

prof. C. Pawłowski (“Radiologia ogólna”, “Miernictwo rtg”)
prof. W. Zawadowski (“Radiologia medyczna”)
prof. Tadeusz Wojno (“Krystalografia”)
prof. Witold Majewski (“Elektronika”, później “Fizyka elektronowa”)
prof. J.Roliński (“Światłolecznictwo”)
prof. Łaniecki (“Produkcja lamp rtg.”)
mgr inż. Stanisław Nowosielski (“Aparatura elektromedyczna”, “Budowa i projektowanie aparatów rtg.”)
mgr inż. Juliusz Keller (“Aparaty Terapeutyczne i Diagnostyczne”).

1 lipca 1946 r powołano Katedrę Radiologii pod kierunkiem prof. C. Pawłowskiego i Katedrę Elektroniki przemianowaną w 1951 na Katedrę Fizyki Elektronowej pod kierunkiem prof. W.Majewskiego. Zakład Budowy Aparatury Elektromedycznej pod kierownictwem mgr inż. St. Nowosielskiego został powołany 1 wrzesnia 1947 r. W 1952 r mgr inż. S.Nowosielski został mianowany zastepcą profesora. ZBAE został przekształcony w katedrę zespołową z dwoma zakładami. Zakładem Aparatów Rentgenowskich kierował prof. S.Nowosielski, Zakładem Aparatów Elektromedycznych profesor J.Keller. (Mgr inż. Juliusz Keller został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1954 r).

Sylwetka profesora St.Nowosielskiego

Jako osoby, które przyczyniły się do decyzji uruchomienia specjalności “elektrotechnika medyczna” doc. St.Nowosielski wymienia we wzmiankowanym opracowaniu Ministra Zdrowia doc.dr Litwina, dr med. P.Szarejkę, siebie (ówczesnie bedącego doradcą Ministra Zdrowia ds. aparatury elektromedycznej) oraz Rektora PW prof. Edwarda Warchałowskiego. Nie do przecenienia jest rola mgr inż. St.Nowosielskiego dla materialnego wyposażenia i rozwoju “Sekcji Elektromedycyny”. On to uzyskał dla Politechniki, a następnie zainstalował i uruchomił aparaty rtg., aparaty światłolecznicze, oraz inną aparaturę diagnostyczną i terapeutyczną. Dzięki niemu laboratoria wypełnione były działającym sprzętem, umożliwiającym praktyczne szkolenie studentów.

Magister inżynier, a nastepnie doc. St.Nowosielski miał niewątpliwy dar nawiązywania partnerskich stosunków z młodzieżą akademicką i dużą zdolność takiego przekazywania wiedzy technicznej, że owocowała przeistaczaniem studentów w inżynierów.

Akcją o wielkim znaczeniu było podjęcie się przez ZBAE w 1950r montażu i uruchomienia na terenie całej Polski ok. 120 szt. aparatów rtg. firmy Philips otrzymanych w darze od UNRRA. Zadanie to zostało wykonane praktycznie siłami studentów kursu magisterskiego i inżynierskiego. Tak więc w niespełna 4 lata szkolenie w dziedzinie elektrotechniki medycznej zaowocowało praktycznym działaniem odczuwalnym przez krajową służbę zdrowia, a studenci poczuli się bardzo silnie związani ze swoją sekcją i swoimi mistrzami.

Przez szereg lat ZBAE, a następnie KBAE, prowadziło instalację najnowocześniejszej aparatury rtg. w nowo powstających, lub modernizowanych pracowniach radiologicznych. był to m.in. Instytut Matki i Dziecka, Szpital MSW przy ul.Woloskiej, Instytut Gruźlicy, Szpital w Stalowej Woli, Wojskowy Instyut Medycyny Lotniczej i wiele innych.

Istotną rolę dla umocnienia specjalności odegrało tzw. gospodarstwo pomocnicze przy K.B.A.E., które istniało od powołania Zakładu w 1947 r do likwidacji katedr w 1970 r. było jednym z największym na Politechnice Warszawskiej. Opracowano w nim ponad 100 prototypów urządzeń, niektóre powielano w kilkudziesięciu egzemplarzach. W latach 60-tych dojrzało do przekształcenia w Zakład Doświadczalny, do czego niestety nie doszło. Profesor Nowosielski zatrudniał w gospodarstwie również studentów, powierzając im samodzielne zadania inżynierskie i dbając o nowoczesność rozwiązań technicznych.

Gospodarstwo pomocnicze K.B.A.E. wykonywało m.in. prototypy dla Fabryki Aparatów Rentgenowskich, urządzenia dla Służby Zdrowia, wyposażenie dla powstającego w 1955r Instytutu Badań Jądrowych, wyposażenie własnych laboratoriów studenckich. Nierzadko wcielano w życie nowe metody badawcze współpracując z fizykami, chemikami, lekarzami, technikami innych specjalności. Wśród ważniejszych opracowań wymienić można:

prototypy aparatów rtg. dla Fabryki Aparatów Rentgenowskich: dentystycznego aparatu głowicowego (prof. Nowosielski, mgr inż. R.Sierakowski), pełnofalowego aparatu diagnostycznego (mgr inż. Z.Referowski), aparatu terapeutycznego do 250 kV (mgr inż. W.Dąbek, mgr inż. J.Art). W FAR została uruchomiona produkcja aparatu dentystycznego.
stereowektokardiograf (dr inż. J.Ekiel, prof. J.Keller, dr med. J.Kwoczyński; Nagroda Państwowa II stopnia);
urządzenie do elektroforezy (mgr inż. B.Seroczyńska);
termometry termistorowe (mgr inż. J.Chmielewski, mgr inż. B.Szturma-Burzyńska);
diatermie krótkofalowe (mgr inż. J.Chmielewski, mgr inż. J.Zakrzewski)
audiometry (mgr inż. J.Chmielewski, …….)
elektrokardiografy (mgr inż. W.Miazgowski)
encefalografy (mgr inż. S.Jabłczyński);
poligrafy (mgr inż. S.Jabłczyński);
stanowiska bomb kobaltowych z pełną automatyką (prof. S.Nowosielski, mgr inż. R.Rohn);
stereowizyjne urządzenie rentgenowskie (prof. S.Nowosielski);
urządzenie do poprawy jakości obrazu rtg. (mgr inż. J.Siwiński);
aparaty psychotechniczne (mgr inż. B.Szturma-Burzyńska);
“sztuczna ręka” – urządzenie sterowane prądami mięśniowymi (dr J.Ekiel, prof. K.Fidelus, prof. A.Morecki);
aparatura do kruszenia kamieni żółciowych (dr J.Ekiel, dr Fiszer)
kardiostymulatory;
urządzenia do automatycznego pomiaru ciśnienia dia- i systolicznego (mgr inż. T.Koźniewski);
generatory częstotliwości podakustycznych (mgr inż. M.Zielczyński, mgr inż. F.Białokoz);
przyrządy elektrometryczne do współpracy z komorami jonizacyjnymi (mgr inż. M.Bukowska-Korol, mgr inż. A.Dziatlik) Nagroda Panstwowej Rady d/s Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej;
monitory promieniowania z licznikiem GM (inż. A.Korol mgr inż. T.Walecki);
zestawy do pomiaru promieniowania skorupy ziemskiej (inż. A.Korol i zespół);
zautomatyzowana aparatura lotnicza do pomiaru promieniowania (mgr inż. M.Bukowska-Korol i zespół) Nagroda MON;
aparatura do wykrywania nieszczelności rurociagów naftowych (inż. A.Korol, inż. J.Zapisek);
przyrząd do pomiaru wysokich oporności (mgr inż M.Bukowska, mgr inż. I.Minczewski)
zestawy do pomiaru małych aktywności z układami do obniżania biegu własnego liczników GM (wspólnie z Katedrą Radiologii mgr inż. Z.Pawłowski, mgr inż. Z.Kotonski, inż. A.Korol);
rejestratory wstrząsoodporne ( inż. A.Korol, …)

Były to nowatorskie opracowania naukowo-techniczne. Należy podkreślić, że w zespole kierowanym przez prof. S.Nowosielskiego nie uciekano od problemów technologicznych, co miało szczególne znaczenie w okresie braku dostępu do technologii zachodnich.

W Katedrze Radiologii również działało Gospodarstwo Pomocnicze, lecz o innym charakterze. Prowadzono w nim prace o charakterze badawczym. Wykonywano prototypowe urządzenia pomiarowe. były to m.in.

komory impulsowe do spekrometru dla BOR, CLOR i SGGW;
dawkomierz do pomiarów dużych dawek promieniowania dla MON;
układy do pomiaru małych aktywności (Z.Pawłowski, Z.Kotonski) (patent) licznik GM, licznik scyntylacyjny;

Poza tym wykonywano dla Służby Zdrowia:

dawkowania aparatów terapeutycznych;
badania promieniowania rozproszonego w pracowniach rtg.

Prof. C.Pawłowski i prof. J.Keller

Programy dydaktyczne podlegały ewolucji z roku na rok. Nad ich poziomem naukowym czuwał prof. Cezary Pawłowski. Osobiście wykładał najtrudniejsze, podstawowe dla nowej specjalności przedmioty. Autorytet prof. C.Pawłowskiego na Wydziale Łączności (Wydział Łączności powstał 1 października 1951r na bazie Katedr i specjalności funkcjonujących na Wydziale Elektrycznym. 1 września 1966r zmienił nazwę na Wydział Elektroniki) zaowocował wybraniem Go na Dziekana na lata 1954-1956. Prof. Juliusz Keller oprócz wykładów specjalistycznych z dziedziny aparatów elektromedycznych prowadził wykłady encyklopedyczne z dziedziny radiotechniki i układów elektronicznych, zapewniając absolwentom “Sekcji Elektromedycyny” przygotowanie ogólne na poziomie współczesnego inżyniera elektronika. Sylwetki profesorów C.Pawłowskiego i J.Kellera zostaną zaprezentowane w dalszych referatach.

Programy nauczania

Programy ulegały wielokrotnie zasadniczym zmianom w ramach ogólnopolitechnicznych i wydziałowych reform systemów studiów. Wydział Elektryczny Do r. ak. 1946/47 prowadzone były jednolite 4 letnie studia magisterskie. Specjalność nazywała się “Elektrotechnika Medyczna“. Wg tego programu przeszkolono 4 roczniki studentów (tylko dwa od 1 semestru). Dyplomy jednolitych studiów magisterskich wg tego programu uzyskało 55 osób. W r.ak. 1948/49 wprowadzono studia dwustopniowe:

1-szy stopień inżynierski 3,5 letni (w tym 0,5 roczna praktyka dyplomowa);
– 2-gi stopień magisterski 2 letni.

Rekrutację na studia inżynierskie prowadzono przez 4 lata. Specjalność nazywała się w dalszym ciągu “Elektrotechnika Medyczna“. Dyplomy inżynierskie uzyskały 64 osoby, dyplomy magisterskie II stopnia ok. 30 osób. Wydział Łączności. W r.ak. 1952/53 wprowadzono ponownie jednolite studia magisterskie 5,5 letnie. W r. ak. 1956/57 uruchomiono tzw. studia jądrowe, równolegle do elektrotechniki medycznej. Nazwę specjalności zmieniono na “Elektrotechnika medyczna i technika radiacyjna“. Pierwsi dyplomowani w nowej specjalności 26.IX.1959: J.Jagielak i Z.Pawłowski. Dyplomy tej specjalności uzyskało łącznie ok. 100 osób z 6 roczników.

W r. ak. 1965/66 skrócono czas studiów do 5 lat wprowadzając rekrutację co semestr. Utworzono nową specjalność “Aparatura Elektroniczna” m.in. ze specjalizacjami “Elektronika Medyczna” i “Aparatura Jądrowa“, a później “Elektronika Jądrowa“. Od tego momentu absolwenci tych specjalizacji mieli wpisywane w dyplomie ukończenia studiów wyższych tylko specjalność aparatura elektroniczna zamiast dotychczas używanych nazw.

Wydział Elektroniki

W r. ak. 1967/68 ponownie wprowadzono studia inżynierskie. Były to grupy studenckie U6AP, W6AP1, W6AP2, Z6AP, X6AP, Y6AP, J6AP, K6AP. Dyplomy inżynierskie specjalności Aparatura pomiarowo-kontrolna specjalizacji “Elektronika Jądrowa” uzyskało 55 osób, z czego 29 osób ukończyło uzupełniające studia magisterskie. Równolegle prowadzono studia magisterskie (grupy P1EJ, R1EJ, T1EJ, W1EJ, K1EJ). Dyplomy jednolitych studiów magisterskich specjalności “Aparatura Elektroniczna” specjalizacji “Elektronika Jądrowa” uzyskało 61 osób. W r. ak. 70/71 w wyniku reorganizacji Uczelni, Katedry naszej specjalności zostały podzielone miedzy Wydział Elektroniki i Wydział Mechaniki Precyzyjnej. Katedra Radiologii i Zakład Aparatury Jądrowej KBAE pozostały na Elektronice, KBAE z Zakładami Budowy Aparatów Elektromedycznych i Budowy Aparatów Rtg. przeniesiono do Instytutu Budowy Sprzętu Precyzyjnego i Elektronicznego na Wydział Mechaniki Precyzyjnej. W wyniku tych zmian od r. ak. 1970/71 rozpoczęto zajęcia dla specjalizacji “Elektronika medyczna” na dwóch wydziałach: Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej. W okresie przejściowym dyplomy uzyskało na obu wydziałach (Mechaniki Precyzyjnej i Elektroniki) …….. osób.

W r. ak. 1972/73 wprowadzono reformę programów nauczania zwiększając samodzielność studiów, wprowadzając przedmioty obieralne, pracownie problemowe. Czas studiów skrócono do 4,5 lat, zlikwidowano studia inżynierskie. W r. ak. 1974/75 wprowadzono specjalizację “Elektronika Jądrowa i Medyczna“. Dalsze zmiany programów miały miejsce w latach 79/80, 82/83, 90/91, 93/94.

W roku 1990/91 utworzono specjalność “Elektronika medyczna” na kierunku Biocybernetyka (oznaczenia grup BM). {Zmiany programowe specjalnie nie wpływały na treść merytoryczną zajęć, o czym świadczy fakt podjęcia pracy przez absolwentów zgodnie z wyuczoną specjalnością (Michalczewski, Surgiewicz ZAE POLON, Pietruszewski CLOR, Walerjan, Kołodziejczyk – Inst. Biologii Doświadczalnej PAN im. M.Nenckiego).} Ograniczenie ilości godzin na przedmioty specjalistyczne w kolejnych programach było wyrównywane bogatą ofertą przedmiotów obieralnych. W rezultacie, mimo zmian programów ich zawartość merytoryczna dawała absolwentom przygotowanie do podejmowania pracy, zgodnie z wyuczoną specjalnością. Wsród wielu można wymienić pracujących w ZAE POLON: Michalczewski, T.Surgiewicz; w CLOR D.Pietruszewski w Inst. Biol. Doświadczalnej PAN im. M.Nenckiego: P.Walerjan, A.Kołodziejak.

Zakład Elektroniki Jądrowej i Medycznej oprócz przedmiotów specjalistycznych prowadzi zajecia dla studentów naszej specjalizacji z przedmiotów ogólnowydziałowych w dziedzinie techniki komputerowej, układów cyfrowych, techniki mikroprocesorowej. Również prowadzone były i są zajęcia na wybrane tematy specjalistyczne dla studentów innych specjalności (np. fluorescencja rtg, pomiary grubosci powlok …..) Równocześnie korzystamy ze współpracy z instytucjami spoza zakładu, a nawet spoza PW jak AM, Centrum Podyplomowe Kształcenia Lekarzy, CLOR, Centrum Onkologii, IBJ, PKNiM.

Łączna liczba dyplomantów:

Lata	liczba dypl. jedn. magisters.	liczba dypl. inż.	liczba dypl. mag II stopnia
1949-52 (57)	55	–	–
1952-56	–	64	–
1956-59	99	–	–
1965-70	?	–	–
1971-80	123	55	29
1981-90	173	–	–
1991-95	76	–	–
Łącznie	526 ?	119	57

Studia jądrowe

W r. 1956 Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego wystąpiło z inicjatywą organizacji tzw. studiów jądrowych na Politechnice Warszawskiej. Zwiazane to było z otwarciem w 1955r Instytutu Badań Jądrowych. Została powołana Komisja Studiów Jądrowych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego z prof. Szczepanem Szczeniowskim jako przewodniczącym. Nasza specjalność okazała się najodpowiedniejsza do tego zadania. Należy nadmienić, że już w r. 1954 i 1955 w ścisłej grupie organizatorów IBJ znalazło się 10 absolwentów “sekcji elektromedycyny” i kilku asystentów naszych Katedr m.in. Jerzy Aleksandrowicz, Jerzy Chmielewski, Wacław Dąbek, Przemysław Szulc, Andrzej Janikowski, Antoni Wasilewski i Mieczysław Zielczyński. Budowali oni pierwszy reaktor atomowy w Polsce, zajmowali kierownicze stanowiska w IBJ i CLOR. Również w roku 1955 gospodarstwo pomocnicze przy KBAE wykonało dla ZBJ szereg typów przyrządów pomiarowych. Katedra Radiologii i Katedra Budowy Aparatów Elektromedycznych dostały specjalne środki finansowe na organizację studiów jądrowych w latach 1957, 58 i 59. Troje pracowników KBAE odbyło w 1957 r miesieczny staż we Francji i 2 tygodniowy w CSR dla zapoznania się z tamtejszymi ośrodkami badawczymi i dydaktycznymi. W letnim semestrze r ak. 1957/58 ruszyły w naszych katedrach pierwsze zajęcia dydaktyczne specjalności jądrowej.

Likwidacja Katedr – utworzenie Instytutów

Za kadencji Rektora prof. Antoniego Kilińskiego w 1970 r nastąpiła zasadnicza zmiana organizacyjna struktury uczelni. Zlikwidowano katedry jako jednostki naukowo-dydaktyczne i zostały powołane instytuty, jako “większe jednostki o szerszym zakresie działania”. Dla katedr naszej specjalności koniec lat sześćdziesiątych był okresem trudnym. W 1966 r prof. Cezary Pawłowski przeszedł na emeryturę. Kierownictwo Katedry Radiologii objął prof. Wilhelm Rotkiewicz spoza specjalności. Prof. Juliusz Keller przeszedł w 1954 r. do pracy w IBJ prowadząc nadal zajęcia dydaktyczne na PW. W 1966 roku zrezygnował całkowicie z pracy w PW. W … roku zlikwidowano stanowiska z-ców profesorów i prof. Nowosielski nie mógł być kierownikiem Katedry. Opiekę nad KBAE powierzono prof. Czesławowi Rajskiemu również spoza specjalności.

W tym okresie rozpoczęła się przeprowadzka do nowego gmachu Łączności (1964-65). W 1970 r. zapadła decyzja przeniesienia KBAE (Zakład Aparatów Rentgenowskich i Zakład Aparatów Elektromedycznych) na Wydział Mechaniki Precyzyjnej do Instytutu Budowy Sprzętu Precyzyjnego i Elektronicznego. Katedrę Radiologii oraz Zakład Aparatury Jądrowej byłej KBAE włączono do Instytutu Radioelektroniki kierowanego przez prof. St.Ryżko. Pracownik n.t. KBAE inż. Aleksander Korol został zastępcą prof. Ryżko d/s technicznych i odegrał istotną rolę w organizacji nowej jednostki. Doc. Z.Pawłowski został zastępcą dyr. d/s naukowych w 2-giej kadencji, a po śmierci prof. Ryżko w 1974 r. przez pewien czas pełnił obowiązki dyrektora IR. W Instytucie Radioelektroniki struktura dydaktyczna została teoretycznie oddzielona od struktury naukowo-badawczej. Zaplecze administracyjno-techniczne zostało scalone i tak utworzono wspólny warsztat mechaniczny, pracownie obwodów drukowanych (przeniesiona z KBAE), magazyn, zaopatrzenie, administrację.

W Instytucie Radioelektroniki utworzono 7, później 6 zakładów dydaktycznych, w tym Zakład Elektroniki Jądrowej kierowany przez doc. Adama Piątkowskiego. Równocześnie utworzono 30 pracowni naukowych, których pracownicy podlegali bezpośrednio Dyrektorowi Instytutu. W ZEJ początkowo istniało 6 pracowni: P1.1 dr inż. A.Piątkowskiego; P1.2 doc. Z.Pawłowskiego, P1.3 dr inż. Z.Kotonkiego, P1.4 dr A.Sobaszka, P1.5 mgr inż. M.Bukowskiej-Korol i P10.2 inż. W.Scharfa.

Ponieważ w myśl reformy studiów z roku 1972 studia uległy znacznej indywidualizacji i zacieśniło się powiązanie studentów z opiekunami, tym samym pracownie miały znaczny wpływ na proces dyplomowania. Studenci stali się członkami pracowni. Stopniowo ulegał zmianie kierunek zainteresowań naukowych i prac badawczych, a tym samym studenckich w Zakładzie. Uległy zanikowi opracowania aparaturowe jak wagi izotopowe, aparatura do pomiaru skażeń promieniotwórczych powietrza, aparatura do badania bioluminescencji, aparatura radiometryczna do badań terenowych itp. Rozwinęły się prace nad systemami pomiarowymi, nad metodami obrazowania, nad obróbką matematyczną zbieranych informacji. Stopniowo wprowadzano komputeryzację. Równocześnie wzrosła liczba tematów związanych z medycyną. Jak wspomniano w 1974 r wprowadzono specjalizację “elektronika jądrowa i medyczna”. Równocześnie zakład zmienił nazwe na Zakład Elektroniki Jądrowej i Medycznej.

Lata 1975-80 są okresem burzliwego rozwoju Zakładu co przejawiło się w fakcie uzyskania stopnia doktora przez mgr inż. W.Scharfa, M.Kazubka, J.Walentka, W.Cudnego, J.Mirkowskiego, P.Brzeskiego, R.Szbatina, L.Padee, J.Marca, a także osób spoza PW: Tam Hok Ping (Indonezja), Niewczas (FSC-Starachowice), A.Fertner (AGH – Kraków), R.Kepski (ORMED), Z.Pluciński (COTM). Jednocześnie liczba pracowników zatrudnionych w ZEJiM wzrosła do 32 osób, w tym 27 z wyższym wykształceniem. W tym okresie również pracownie Zakładu podjęły cały szereg tematów realizowanych w ramach tzw. CPBP i CPBR z zakresu fizyki jądrowej, techniki jądrowej i techniki medycznej. Środki te pozwoliły na wzbogacenie Zakładu w aparaturę pomiarową, a jednocześnie umożliwiły realizację prac magisterskich o tematyce związanej z prowadzonymi badaniami naukowymi.

W tym okresie powstał m.in. skomputeryzowany spektrometr efektu Mössbauera wraz z zestawem detektorów (szereg patentów), który został wdrożony do produkcji w ZAE POLON, a detektory w ZDAR IR. Zestaw ten został zainstalowany we wszystkich znaczących w kraju pracowniach mössbauerowskich, a także w liczbie kilkunastu sztuk wyeksportowany do krajów KDL. Autorzy zostali wyróżnieni Nagrodą Min.Nauki Szkol.Wyż. i Tech. oraz Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej.

W r. 1982 (za kadencji dyrektora IR prof. Tadeusza Morawskiego) przywrócono zakładom funkcje naukowo-dydaktyczne i przyporządkowano pracownie Zakładom. W Zakładzie Elektroniki Jądrowej i Medycznej utworzono następujace pracownie dostosowując je do aktualnego profilu naukowego:

Pracownia Biomedycznych i Nukleonicznych Systemów Komputerowych (prof.dr hab. A.Piątkowski);
Pracownia Detekcji i Spektrometrii (doc.dr inż. Z.Pawłowski);
Pracownia Rozpoznawania Obrazów i Sygnałów (dr inż. M.Kazubek);
Pracownia Zastosowań Elektroniki w Medycynie Nuklearnej (dr inż. R.Szabatin);
Pracownia Metod Przyspieszania Cząstek Naładowanych (dr inż. W.Scharf).

W r. 1983/84 po rezygnacji prof. A.Piątkowskiego z kierowania Zakładem p.o. kierownikiem został na 3 lata (84/85, 85/86, 86/87) dr inż. W.Scharf. Od r. 1987/88 do XI 2003 kierownikiem ZEJiM był prof. Z.Pawłowski. Od XI 2003 do roku 2016 kierownikiem zakładu był prof. dr hab. inż Krzysztof Zaremba. Obecnym kierownikiem zakładu jest dr hab. inż. Janusz Marzec, prof. PW.